گلدوزی روشی محبوب برای فردیت بیشتر لباس و اصلاح منسوجات است. مواد اولیه مانند چرم یا پارچه با دوختن روی نخ ها یا کشیدن نخ ها به طرز هنرمندانه ای تزئین می شوند.
سرمه دوزی هندی در تمام فرهنگ ها و مذاهب جهان یافت می شود. این نقوش از الگوهای کوچک و گل‌های ساده گرفته تا صحنه‌های روزمره و تصاویر پیچیده مانند تولد، عروسی یا حتی مرگ را شامل می‌شود. برخی از گلدوزی ها ساده نگه داشته می شوند، برخی دیگر بسیار تخیلی و درست به جزئیات هستند.
هنر سرمه دوزی به یک تاریخ طولانی نگاه می کند. یافته‌ها نشان می‌دهد که 5000 سال قبل از میلاد بوده است. در مناطق مختلفی مانند مصر، چین و آمریکای جنوبی لباس‌های گلدوزی شده وجود داشت.
منطقه مبدا سرمه دوزی را نمی توان فیلتر کرد. در اوایل سرمه دوزی ، برای اولین بار اشکال هندسی گلدوزی می شد. تنها بعداً اقلام لباس و اشیاء با نمایش های فیگوراتیو و تصاویر کامل تزئین شدند. از نخ های طلا، روبان و مروارید نیز برای پالایش استفاده می شد. تزئین لباس به سرعت محبوبیت پیدا کرد.
سرمه دوزی های نجیب بر روی لباس ها و مانتوهای کنسول ها، تریبون ها و امپراتوران روم یافت شد. در قرون وسطی، صومعه‌ها از گلدوزی برای تولید لباس‌های مذهبی یا اصلاح منسوجات مورد استفاده در اتاق‌های کلیسا استفاده می‌کردند.
پارچه های گلدوزی شده همیشه نشانه رونق در نظر گرفته می شد، زیرا گلدوزی زمان و هزینه زیادی را می گرفت.
به همین دلیل، این صنعت برای افراد ثروتمند یا برای مقاصد مذهبی یک امتیاز بود. زنان اشرافی در دوران کودکی خود یاد گرفتند که چگونه زیباترین تزئینات پارچه ای ممکن را ایجاد کنند.
گلدوزی در طول زمان اهمیت فزاینده ای پیدا کرده است. با توجه به تقاضای زیاد، مخترعان سعی کردند تا زمان‌بر گلدوزی دستی توسط ماشین‌ها را ساده کنند.
انقلاب صنعتی به ویژه فناوری های نساجی را به طور اساسی تغییر داد. این نه تنها برای خیاطی، بلکه برای گلدوزی نیز اعمال می شود.
در اواسط قرن نوزدهم، فرانتس ریتمایر و آنتون ووگلر سوئیسی اولین ماشین گلدوزی مکانیکی را توسعه دادند که نخ را از طریق یک تکه پارچه عمودی کشیده به جلو و عقب می کشید و به این ترتیب از سرمه دوزی دستی تقلید می کرد.
این دستگاه بر اساس همان اصل اولیه ماشین های سرمه دوزی مدرن کار می کرد. همانطور که پارچه حرکت می کند، سوزن همیشه به همان نقطه برخورد می کند. حرکت پارچه توسط یک پانتوگراف به اصطلاح کنترل می شد.
تقریباً در همان زمان، ایزاک گروبلی سوئیسی اولین ماشین سرمه دوزی بزرگ را اختراع کرد که به اصطلاح ماشین شیفلی نام داشت. این تکنیک‌های ماشین‌های بافندگی بزرگ را با ماشین‌های خیاطی ترکیب می‌کرد و با نخ بالایی و پایینی کار می‌کرد.
مزیت این بود که هر دو نخ روی قرقره ها باز می شدند که نخ های خسته کننده دستگاه گلدوزی دستی را از بین می برد. در اینجا نیز حرکت پارچه توسط پانتوگراف کنترل می شد.
اما این دو اختراع تازه شروع بودند. درست مانند چرخ خیاطی، ماشین های سرمه دوزی دائما در حال پیشرفت بودند. ماشین‌های گلدوزی پیشرفته‌تر به طور همزمان با سوزن‌های زیادی کار می‌کردند و گلدوزی را به شدت تسریع می‌کردند.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.